Alaaf!

Daar zijn ze weer hoor!

Writers block, geen zin, geen tijd, ach ja er is altijd wel een excuus om niet aan dat reisverslag te beginnen. Maar aangezien het alweer twee maanden geleden is moet het nu toch echt weer eens gebeuren. We gaan jullie belagen met zo'n 1250 foto's dus vast sorry daarvoor, al vinden wij ze natuurlijk erg de moeite waard. We hebben ook veel cadeau's mogen verzilveren waarvoor enorm veel dank, ze waren stuk voor stuk geweldig!

Nadat we Irene hebben uitgezwaaid, hebben we koud en somber Quito ingeruild voor het warme en vochtige klimaat van het Amazone stadje Tena waar we vier dagen de bush in zijn geweest. We verbleven daar bij een familie en hebben gehiked, watervallen beklommen, larven gegeten, gevist, chocolade gemaakt en geraft. (zie hier de foto's en nog meer foto's).
De foto's van oud en nieuw op de Galapagos en de laatste dagen in Quito zitten hier ook bij, die hadden jullie nog te goed.

We zijn na dit jungle avontuur via de achteraf-route richting Peru vertrokken. Deze weg kronkelt tussen het Andesgebergte en de Amazone door. Prachtig landschap en niet echt de makkelijkste weg maar wel erg puur, dus zo goed als géén toeristen. Na dagen reizen en mooie stops kwamen we aan in Vilcabamba waar we ons, in een mooie lodge, hebben laten verwennen met massages, facials en paardrijden. Daniël bedankt voor dit super cadeau! Het was by the way de beste paardrijtocht ooit, met als finale in vol galop door rivieren en het dorp, YIHA.
Na een aantal dagen relaxen was het tijd om afscheid te nemen van Ecuador en door te steken naar Peru. Uiteraard via de moeilijkste weg, haha.
Na een bus, boeren-truck een motor-taxi en 4 collectieve taxi's zijn we na 2 volle dagen reizen eindelijk op bestemming in Chachapoyas. We bezoeken hier o.a. de prachtige Inka-site Kuelap, zo goed als onbekend bij het grote pubiek omdat het na ontdekking (al in 1850) niet wereldkundig is gemaakt, in tegenstelling tot Machu Picchu. (Zie hier de foto's en filmpjes)

Van Chachapoyas zijn we dwars door Noord-Peru gestoken richting kust, het is een gebied waar bijna niemand woont en moeilijk begaanbaar is. De bus doet 12 uur over een afstand van nog geen 350 km! We bezoeken onderweg het oude Baños del Inka, waar de Inka's vroeger al genoten van thermale baden en de mooie koloniale stad Cajamarca. Van Cajamarca reizen we door naar Trujilo en de naastgelegen bad- surfplaats Huanchaco. Het is heerlijk om na zo'n lange tijd de zee weer te zien. Ook hier bezoeken we een aantal indrukwekkende Inka-sites: Chan-Chan, Huaca de la Luna en Arco Iris. Deze paleizen zijn gebouwd van leem en liggen midden in de woestijn. We verruilen de kust weer voor een bergstadje genaamd Huaraz, gelegen in de bergketen, Cordillera Blanca. Wie ooit de film 'Touching the void' heeft gezien; die is daar opgenomen. We hebben daar mountainbikes gehuurd en hebben ons met de bus laten afzetten op 4750 meter in nationaal park Huascaran. Hier zijn we nog wat verder de berg op geklommen en hebben de vlaggetjes van Rinse en Nienke opgehangen. Dat was echt een superervaring, samen op die hoogte met niets anders dan de stilte van de bergen om ons heen. (Bedankt Rinse en Nienke!) Daarna was het 54 kilometer downhill door ongerepte natuur, bigtime adrenaline-rush. (Zie hier de foto's en filmpjes)

Op naar Lima om zusje Kim en Daniël op te halen! We hebben een spandoek voor ze gemaakt en halen ze op van het vliegveld. Ze hebben allerlei cadeautjes voor ons meegenomen, kaas, harde worst, boeken en een Suske & Wiske voor Kim. Wat een feest!!
We genieten een paar dagen van Lima en een paar dagen strand in Cerro Azul waar we dolfijnen en zee-otters zien. Een tripje naar Islas Ballestas (ook wel 'a poormans Galapagos' genoemd) gaat helaas niet door vanwege te hoge golven. Nu Kim en Daniël uitgerust en relaxed zijn is het tijd voor actie en gaan we sandboarden in Huacachina. We slapen in een super leuk hotelletje, maar een beetje jammer alleen dat we niet wisten dat tijdens ons verblijf het halve hotel zou worden gesloopt. Wat een herrie op de vroege ochtend! Dus laat je niet misleiden door de mooie foto, haha. Het boarden was echter helemaal het einde; bedankt voor dit prachtcadeau Bar & Ar en Jos & Colette. Na dit spektakel gaan we vliegen over de Nazca-lijnen, best spannend met zo'n chesna'tje. De lijnen zijn prachtig maar kleiner dan we hadden verwacht, totdat we een vrachtwagen zien rijden.
Een speldenknop in vergelijking met de afbeeldingen. Kim & Kim zien grijs en groen als we landen maar al met al hadden we dit niet willen missen. Een woestijn massage doet overigens wonderen. (Gracias a Juan, Rosanna y Aida).
Van Nazca crossen we in 16 uur naar Cuzco en daarna door naar Ollantaytambo, het laatste treinstation voor Aguas Callientes en Machu Picchu. Ollantaytambo heeft twee prachtige Inka-sites waarvan we er één beklimmen.( Zie hier de foto's en filmpjes)

Als we gaan informeren over de trein blijkt dat dit een duur grapje gaat worden; zo'n € 125,- per persoon. Dit vinden we alle vier een beetje belachelijk voor een dagje ruïne bezoek en besluiten dit niet te doen maar te bewaren voor een keer dat de Inkatrail open is. In plaats hiervan doen we een hike van 20 kilometer langs de zoutterrassen van Salinas, het dorp Maras en de ruïnes van Moray. Gesloopt maar voldaan verlaten we de volgende dag Ollantaytambo en gaan richting Puno en het Titikaka meer. In Puno is het 'festival de la Candelaria'aan de gang; het grootste traditionele dans festival van Zuid-Amerika. Dat pakken we mooi even mee en boeken een twee-daagse tour over het Titikaka meer waar we o.a. bij een lokale familie overnachten op het eiland van Amantani. Van Puno gaat de reis door naar Copacobana aan de Boliviaanse kant van het meer. We zijn echter te laat bij de Boliviaanse kant van de grens (uur tijdsverschil, oeps) en zien ons genoodzaakt de douanier (die er nog wel is) om te kopen voor 50 Bolivianos (€5,50). In een winkeltje naast het douanekantoor worden in een achterkamertje de documenten geregeld en kunnen we weer verder. Na Copacobana, wat echt te toeristisch is, reizen we door naar La Paz.
(Zie hier de foto's en filmpjes).

In La Paz ontdekken we na 8 maanden nederlands restaurant Sol Y Luna: jammie, jammie! En op aanraden van onze franse vrienden uit Mexico gaan we echt Frans eten in La Comedie. Daarnaast worden we geadopteerd door hoteleigenaar Ruben omdat we maar terug blijven komen naar zijn stulpje in La Paz. Hier verzilveren we ook het cadeau van Michiel en Cindy, Death Road!! Deze afdaling is een stuk professioneler dan onze 'Do it yourself' trip in Huaraz maar ook spectaculairder. We hebben super geluk met het weer en het is een onvergetelijke ervaring: got the t-shirt!!
Daniël had minder geluk en knalde 300 meter voor het einde de bocht uit met als resultaat wat schaafwonden, een gekneusde rib en een kapotte bril. De bikkel mag zijn t-shirt met trots dragen!
Vanuit La Paz proberen we een tour naar Salar de Uyuni te boeken, maar dit blijkt nog niet zo makkelijk. Het weer in zuid Bolivia is uien en er rijden géén bussen naar Uyuni de komende twee dagen, Kilo Utrecht Tango! We hebben zelfs al buskaartjes gekocht naar Tupiza maar de kans dat Kim en Daniël met dit weer iets moois zien en op tijd terug zijn in La Paz voor hun vlucht is klein.
Met pijn, vooral voor mijn zusje, besluiten we de Salar te skippen. In plaats hiervan gaan we naar een bergdorp, Sorata, in het noorden. Hier maken we een mooie wandeling naar de grot van San Pedro. We hebben mazzel met het weer en zien de besneeuwde toppen van de bergen om ons heen. De laatste twee dagen La Paz is souvenirs en brillen kopen. Een complete bril op sterkte kost hier zo'n €30,- en is binnen een paar uurtjes klaar!!!
Nu is alweer tijd om afscheid te nemen van Kim en Daniël; het waren drie te gekke weken waarin we super veel hebben gedaan en helaas ook een paar dingen hebben moeten laten. Jullie gezelschap was super, we hadden het niet willen missen!

Met Kim en Daniël in het vliegtuig gaan wij door naar Carnaval capital numero uno, Oruro, waar ze al druk aan het oefenen zijn voor de grote dag. Helaas lukt het ons niet om hier een treinkaartje te bemachtigen naar Tupiza en besluiten we naar Potosi te reizen. Dit is met 4100 meter de hoogste stad van de wereld en de grootste zilvermijnstad van Bolivia. We hebben hier een mijn bezocht; wat
werken die mensen onder zware omstandigheden! In de mijn is het heet, het hangt vol met gassen en stof en je moet geregeld op je knieën kruipend je weg vinden. De gemiddelde mijnwerker begint op zijn 15e en heeft een levensverwachting van 45 tot 50 jaar. Ze verdienen drie keer het gemiddelde boliviaanse salaris, jaaaa €300,- per maand!! Je kunt je afvragen of dat het risico waard is maar ze hebben gewoon geen keus. Per jaar vallen er in de mijnen van Potosi gemiddeld 15 doden. Het bezoek heeft een diepe indruk op ons achtergelaten en na twee uur in de mijn waren wij echt kapot. De mijnwerkers werken echter gemiddeld zo'n 10 tot 16 uur per dag!

Van Potosi reizen we door naar Tupiza waar we genieten van de mooie omgeving en we een vier-daagse jeeptour naar Uyuni boeken. De foto's hiervan hebben geen woorden nodig. Fantastisch, bedankt Danny en Wietske.
(Zie hier de foto's / filmpjes en hier voor nog meer foto's / filmpjes).

Het einde van onze reis komt in zicht met alleen Chili en Argentinië nog voor de boeg. Hierover meer in het volgende verslag. We hebben het nog steeds giga naar ons zin, maar missen jullie
allemaal wel.

Dikke zoenen en tot de volgende keer, veel lees- en kijkplezier.
Ciao Bas en Kim.