Happy 2011

Lieve allemaal,

Gelukkig nieuwjaar! Eigenlijk zijn we net een dagje te laat dat het nog officieel mag, maar ja we hebben het ook zoooo druk gehad. Jullie krijgen het met dit verslag ook lekker druk, want we hebben maar liefst 768 foto's en filmpjes ge-upload. Meestal vinden wij onze eigen avonturen wel meevallen en horen we dat jullie het allemaal heel indrukwekkend vinden, maar dit keer vonden wij sommige avonturen ook wel een beetje spannend, dus veel leesplezier.

Nadat we jullie in Panama stad hebben verlaten zijn we naar het noorden van Panama gereisd waar we 4 dagen in een cabaña hebben doorgebracht. Heel basic, met een outhouse 10 meter van de hut en om ons heen alleen maar mooie natuur. We hebben letterlijk alle dieren vanuit de hangmat kunnen aanschouwen. De eigenaren, 2 fransen Sebastian & Annick leven al 12 jaar op deze lap grond en genieten van het leven. Er zijn maar 2 cabañas die ze verhuren dus het is er heerlijk rustig en we aten (aangezien er binnen 10 km niets is) lekker met hen voor hun eigen huisje.Na de 2e nacht die we tot 4.00 uur met veel Abuelo rum hebben doorgebracht kregen we 2, alweer Fransen, buren. Aangezien zij een huurauto hadden mochten we gezellig meetouren in de omgeving. (zie foto's)

Op 27 november begon ons zeilavontuur. 2 daagjes zeilen naar en rondom de San Blas eilanden en dan in ca. 40 uur over open zee naar Cartagena....althans dat dachten we! Bij aankomst op de 14 meter lang zeilboot Tchao Tchao worden we verwelkomd door Kapitein Tadeus en zijn vrouw Muriel. Zij francaise en hij Chileens/Spaans. Samen met nog 4 andere passagiers, 3 duitsers en een amerikaan varen we 's ochtends richting de autonome San Blas Archipel, waar we de volgende dag de Kuna Yala indianen bezoeken. De Archipel bestaat uit zo'n 360 palmboom-eilandjes, waarvan er zo'n 40 worden bewoond. De Kuna Yala besturen hun land volledig naar eigen wetten en levenswijzen welke door de jaren heen weinig zijn veranderd.
Hun gebied beslaat niet alleen de eilanden, maar ook een groot deel van de kust richting Colombia. Gelukkig zijn grote delen hiervan tot nu toe onbereikbaar voor toerisme.
Het toerisme heeft grote invloed op de levenswijze en het is daarom de vraag hoe lang ze hun tradities vol kunnen houden. Er is geen electriciteit op de eilanden en er wordt bijvoorbeeld alleen op traditionele wijze gevist. Buitenstaanders mogen niet duiken, vissen of iets meenemen van de eilanden; zelfs de kokosnoten zijn beschermd! Maar op sommige eilanden verschijnen er al generatoren en is het geld van toeristen zo welkom dat bepaalde principes al zijn opgerekt. Daarnaast vertrekken veel jonge Kuna Yala naar de grote stad en brengen daarmee de westerse "beschaving" mee terug naar de eilanden. Het begin van het einde.

Wij bezoeken tijdens ons verblijf twee van de eilanden en krijgen een kijkje in hun houten hutjes met rieten daken en een klein museumpje van een plaatselijke kunstenaar die dingen maakt van aangespoeld afval. Het leger is tijdens ons bezoek ook aanwezig, ze controleren of er cocaïne wordt verborgen voor de colombiaanse smokkelaars. De militairen spelen echter meer de toerist met camera's in de aanslag en dollen met de plaatselijke jeugd. De hele kust tussen de Verenigde Staten en Colombia heeft met deze smokkel te maken. Als toerist krijg je hier echter niet echt iets van mee. De zeilboten die de route Panama-Colombia varen pikken echter regelmatig flinke balen cocaïne op uit de zee die door de smokkelaars over boord zijn gegooid na detectie door de kustwacht. Ook onze kapitein heeft op een eerdere trip een flinke lading aan boord gehaald en de politie er per radio over ingelicht. Bij aankomst in Panama was de reactie van de politie als volgt: "Wilt u het de volgende keer gewoon meenemen aan land en het niet per radio melden, dan krijgt u van ons $ 10.000,- vindersloon". Maar goed, voor ons geen spannende verhalen wat dat betreft. We hebben lekker gesnorkeld en geluierd en Muriël bereidde 's avonds in rum verdronken kreeft (gaan ze lekker ontspannen dood) welke geflambeerd werden geserveerd. Na het diner maken we ons klaar voor de overtocht over open zee naar Cartagena wat ongeveer 40 uur zal duren. De passagiers worden opgedeeld in duo's om 's nachts op de uitkijk te zitten zodat de kapitein dan wat kan slapen. Omdat onze cabine erg klein en warm is en de boot tijdens het zeilen onder een continue hoek van 45 graden vaart, draaien wij afzonderlijke diensten zodat we allebij een beetje slaap krijgen. Tijdens deze diensten moeten we uitkijken voor andere schepen en veranderingen in het weer. Dit is best spannend en we maken de kapitein vaak genoeg voor niets wakker als een tanker nog 3 km van ons vandaan is. We zeilen met ondersteuning van de motor omdat er niet genoeg wind is.
Om ongeveer drie uur 's nachts begint de motor echter een raar geluid te maken en is de kapitein genoodzaakt de motor uit te zetten. Hij komt ook vrij snel tot de conclusie dat de motor het niet meer gaat doen; we zijn dus volledig overgeleverd aan de wind. De wind laat ons echter flink in de steek, soms komt deze exact uit de richting waar we naar toe moeten of laat het helemaal afweten. Dat we het dus niet binnen 40 uur gaan halen is ons snel duidelijk, maar hoe lang gaan we er dan over doen? Het hangt helemaal van de wind af. Bij een vorig motor defect hebben ze er 5 dagen over gedaan dus we houden daar maar rekening mee. Het eten is iedere dag in ieder geval fantastisch en Muriel bakt iedere dag vers brood. Ook leren we heel wat van zeilen omdat Tadeus extra handjes goed kan gebruiken. 's nachts kan het flink spoken, onweer, zeven meter hoge golven en slagregens. Op zo'n moment duurt een, in je poncho weggedoken, shift van drie uur best lang. Sommige nachten maken we flinke afstand om vervolgens overdag door de stroming weer terug gevoerd te worden naar af, super frustrerend natuurlijk. Na vijf dagen op zee zijn we er aan toe om ons te wassen. Dit doen we op het achterdek met zeep en zeewater om zoet water te sparen. Kim heeft ondertussen haar zeeziekte een beetje overwonnen en is steeds meer aan dek en krijgt er steeds meer lol in. Bij de overige passagiers (vooral de Duitsers) begint de moed een beetje in de schoenen te zakken. Op dag 7 zien we 's nachts de lichten van Cartagena al in de lucht dus raken we aardig opgewekt over een spoedige aankomst. De wind zit echter nog steeds niet mee en tot overmaat van ramp krijgt Muriel kokend hete koffie over haar been en arm met tweede en derde graads brandwonden als gevolg. We kunnen, na 15 min. koelen met zeewater, bij gebrek aan brandzalf de pijn met yoghurt een beetje stillen maar bij aankomst moet ze zeker naar het ziekenhuis. Ook het eten is nu beperkt tot pasta gekookt in zeewater met tomatensaus, wat echt niet lekker is. Op dag 9 gaat het water op rantsoen want dat begint langzaam toch echt op te raken en 2 van de duitsers worden steeds humeuriger en trekken zich terug in hun cabin. De rest doet z'n best om de kapitein zoveel mogelijk te helpen en de sfeer een beetje hoog te houden. Op dag 10 zijn we eindelijk dicht genoeg bij de kust om op sleeptouw genomen te worden naar de haven, maar dit duurt nog zo'n 7 uur. Het water is op en we vieren de laatste uren met wijn en rum dat we het gehaald hebben!!
We komen met zonsondergang aan in de haven van Cartagena, Tadeus gaat aan land om onze paspoorten af te geven en Bas en Frank gaan mee om sigaretten te kopen (die waren nl. ook al drie dagen op). We hebben ook voor iedereen een biertje meegenomen, we nemen afscheid en gaan dan allemaal van boord. Na 8 dagen op open zee voelt vaste land onder je voeten echt heel erg raar en we hebben moeite om recht te lopen (ja ook door de rum). Dit was echt een wereldavontuur!!!!

Door al deze vertraging besluiten we een hele week in Cartagena te blijven en de rest van Colombia voor een andere keer te bewaren. Cartagena is echt werelds; een supermooie ommuurde koloniale stad. Voor ons één van de mooiste steden die we ooit bezocht hebben, ieder straatje is een plaatje. We hebben hier ook de broer van Desiree (moeder van onze bruidskindjes), Laurens, opgezocht. Hij woont daar met zijn colombiaanse vrouw Madelin en hun pasgeboren dochtertje Sofia. Helaas was hij maar een dagje thuis, maar het was reuze gezellig. De volgende dag waren we uitgenodigd bij de familie van Madelin waar we heerlijk gegeten hebben en haar andere kinderen hebben ontmoet.
Ook hebben we in Cartagena Juan Mauel Icardi ontmoet, hij is Argentijn en werkt elk jaar 4 maanden aan de universiteit van Cartagena. We hebben een paar dagen samen opgetrokken en we zijn uitgenodigd om bij hem te logeren in Mendoza, Argentinië. Hij heeft ook vrienden in andere plaatsen in Argentinië waar we van harte welkom zijn! Dat is toch echt geweldig, bij hem gaan we in ieder geval zeker langs.(zie foto's)

Na een week bijkomen in deze heerlijke stad was het tijd voor vertrek naar Quito, Ecuador om met Irene drie weken door Ecuador te reizen.De eerste drie dagen zijn we in Quito gebleven om aan de hoogte te wennen en voor Irene om aan het tijdsverschil te wennen. Quito is op zich een mooie stad maar grauw en erg vervuild door smog. Omdat het op 2800 meter ligt is het er ook een stuk kouder en dat is na de warmte van Cartagena wel even wennen en last but not least regent het er het merendeel van de tijd! We hebben uiteraard alle mooie gebouwen bekeken en Maria Elena en Roque opzocht die we op de cruise in Alaska hebben leren kennen. We hebben heerlijk bij hun gegeten en hun dochter en haar vriend leren kennen.
Als voorwaarde van Irene's bezoek hadden we gesteld dat ze een week op onze manier mee zou reizen en dat is meer dan gelukt. Vanuit Quito zijn we met een treintje, door de Andes, naar Latacunga gereisd. Onderweg prachtig landschap en af en toe een glimps van de Cotapaxi vulkaan. Daarna zijn we per bus hoog de Andes ingetrokken en verbleven we op een zuivelboerderij op 3500 meter. In dit gebied ( de Qiulotoa loop) wonen voornamelijk indianen en we hebben de prachtigste kleedij gezien en ook hun traditionele huizen. Daarnaast zijn we (deels) om een kratermeer gelopen op 4000 meter en hebben de traditionele markt van Zumbahua bezocht.  (zie foto's) 
Vanuit Tigua met de bus naar Baños, door naar Riobamba en geeindigd in Guayaquil. Deze stad beviel ons een stuke beter, want het weer was warmer en de mensen wat losser. Vanuit hier gevlogen naar de Galapagos eilanden voor onze cruise.

Over de Galapagos kunnen we kort zijn.....fantastisch. Foto's zeggen meer dan worden....dus hierbij....geniet ervan. (zie foto's en nog meer foto's)
Wel moeten we nog even kwijt dat we niet de evolutie in een week hebben gezien, maar bijzonder was het wel. We hadden een super leuke groep aan boord en een heel druk programma. Iedere dag om uiterlijk 7:00 uur op voor een wandeling, snorkelen met pinguins en zeeleeuwen, nog meer wandelen en reuzeschildpadden aaien en tussendoor lekker eten.
Na deze week zijn we nog 4 dagen op het eiland Santa Cruz in Puerto Ayora geweest. Hier hebben we samen met onze nieuwe vriendinnen Kath en Marissa oud en nieuw gevierd.
Op 3 januari weer terug naar Quito en een bezoek aan het monument op de evenaar dat niet op de evenaar ligt. Rara hoe kan dat..... ze zaten er met hun metertjes in 1600 zo'n 250 meter naast. Gelukkig hadden de Inca's het zo'n 2500 jaar geleden wel bij het rechte eind en zijn we naar een oude opgraving geweest waar ze tijdens de Equinox-en hun rituelen hielden,die wel op de evenaar ligt.

Genoeg tekst denken we zo; we zijn toe aan een biertje. Om het verhaal af te maken Mama Irene hebben we er boven Quito uitgegooid (zie foto)en zitten nu in Tena te tikken in afwachting van onze jungle tocht door de Amazone die morgen begint en 4 dagen duurt. We hopen dat we jullie opnieuw kunnen berichten na dit avontuur.

Liefs Bas en Kim