Guerrillas en vulkanen versus Zon, zee en strand.

Na zo'n lange tijd op reis creëer je op een gegeven moment vanzelf een balans, je eigen reiskadans. Afwisseling tussen cultuur, stappen, keihard hiken door prachtige natuur en heerlijk luieren op het strand. Kortom doen waar je op dat moment zin in hebt, daar zijn we best goed in geworden :-).
We hebben weer een hoop met jullie te bespreken dus ga er maar is even lekker voor zitten. 
Sinds het vorige verslag hebben we Honduras verder doorgereisd via de Lenca-route om vervolgens in de bergen van El Salvador twee dagen met een oud-guerrillastrijder op te trekken. Via het Pacifische strand van El Espino waar we kleine zeeschilpadjes hebben gezien zijn we via de westkant van Honduras afgedaald naar Nicaragua waar we onze adrenalinetolerantie hebben getest met vulkaanboarden en je laten meesleuren in een rivier door een 7 km lange kloof. Na de prachtige koloniale steden Leon en Granada, zijn we via het sprookjesachtige vulkanische eiland Omotepe doorgereisd richting Caraïbische kust waar we verwoede pogingen hebben gedaan om de Corn Islands te bereiken. Terug naar de Pacifische kust om even uit te blazen in surf Mekka San Juan del Sur. Na het bijwerken van ons kleurtje even een Canopytourtje meegepikt in Costa Rica. Daarna snel door naar Panama.
Die snelheid is ook wel nodig, want we moeten voor het eerst opschieten tijdens de reis omdat we op
14 december Irene in Quitto ontmoeten.
We maken nog wel een kleine tussenstop in het Caraïbische Cahuita om nog even een paar dieren van ons lijstje af te vinken en varen dan naar Bocas del Toro in Panama waar we een fantastisch onafhankelijkheidsfeest meemaken!
Per land zullen we weer even een paar verhalen eruit pakken:

Honduras:
In het plaatsje Gracias checken we in bij een prachtig nieuw hotel: de bedden zijn heerlijk, flatscreen tv met kabel, warm water, gratis koffie en alles is zóóó goedkoop. Tot dat we er na een paar dagen achter kwamen dat onze wisselkoersberekening niet helemaal klopte; delen door 25 i.p.v 40, fijn! Omdat Honduras niet echt duur is, viel de schade gelukkig mee en konden we de misrekening snel weer rechttrekken. We ontmoeten in mooi koloniaal Gracias ook "de zusjes Murillo"; drie meiden die samen een kleermakerij hebben waar we onze rugtas laten maken. We hebben een leuke klik met de dames en we spreken af om 'de volgende avond naar de hotsprings te gaan om lekker te relaxen na onze wandeling door nationaal park Celaque. Het park is een cloudforrest waar we een berg beklimmen. Het is een heftige klim maar fantastisch mooi. Celaque betekent letterlijk waterdoos en de berg voorziet in water voor de hele regio en ligt continue in de wolken. We zijn aardig op als we terugkomen dus de hotsprings zijn meer dan welkom. Met ons vijven in de tuk-tuk gaat prima en we hebben een heerlijke avond maar moeten helaas weer 1.5 uur teruglopen naar het dorp aangezien we geen lift krijgen.
De zusjes nodigen ons uit om de volgende avond een typisch Hondurese maaltijd bij hen te komen eten. Van Gracias reizen we door naar Esperanza, een koud bergdorp met stoffige straten. We komen hier in één van de armste gedeeltes van Honduras geen toeristen meer tegen, behalve een enkele hulpverlener. Er zijn  hier meerderel hulporganisaties actief die in de afgelegen dorpen helpen met het aanleggen van watervoorzieningen en medische hulp verlenen.
Vanuit Esperanza reizen we door over slechte wegen met gammele bussen via Marcala naar El Salvador.

El Salvador:
Aardbevingen, orkanen Stan & Mitch en de burgeroorlog maar Salvadorianen blijven positief in het leven staan. Dit land heeft diepe indruk op ons gemaakt. Onze reis begint in Perquin, een klein dorpje in de bergen van Morazon. We slapen bij "Abuela", een oma van 85 jaar, waar we in een vochtig gebouwtje in de tuin slapen. Zij brengt ons in contact met oud-guerrillastrijder Don Kike en hij wordt onze gids voor de komende twee dagen. Don Kike neemt ons mee de bergen in en verteld onderweg waarom hij zich heeft aangesloten bij de rebellenbeweging FMLN en het verloop van de oorlog. We bezoeken het dorp
El Mozote, waar in 1981 alle bewoners (waaronder minimaal 145 kinderen) door het, door Amerika getrainde, elitebattelion Atlacatl systematisch zijn vermoord. Éen vrouw heeft het overleefd en heeft het verhaal aan de wereld kunnen vertellen. De doodseskaders van de regering hadden als enig doel de oorspronkelijke Indianen bevolking uit te roeien en zodoende het verzet van de rebellen te bedwingen. De angst voor communisme bij de Amerikanen (koude oorlog volop aan de gang) zorgde ervoor dat het El Salvadoriaanse regeringsleger een onbeperkte toevoer van wapens en geld tot z'n beschikking had om de moordpartijen voort te zetten. Door de moordpartijen groeide het verzet echter verder en werd de druk van buitenaf op Amerika om te stoppen met inmenging groter en groter. Na 12 jaar oorlog en 6 miljard dollar van amerikaanse zijde werd er in 1992 een overeenkomst bereikt tussen de FMLN en de overheid. De FMLN werd een oppositie partij en heeft sindsdien veel goeds bereikt voor de onderlaag van
de bevolking. Landherverdelingsprojecten, verbetering van de medische voorzieningen en scholing zijn hiervan de belangrijkste.
De volgende dag nam Don kike ons mee naar zijn stuk land. Een herverdeeld stuk land van een grootgrondbezitter waar nu 20 boeren in een coöperatie samenwerken. Ieder heeft z'n eigen stuk land met fruitbomen en gezamenlijk houden ze bijen voor de produktie van honing.
Na drie emotionele dagen in Perquin is het tijd om afscheid te nemen van oma en Don Kike en reizen we verder naar Alegria.
Dit is een klein dorp op een vulkaan met prachtig uitzicht over El Salvador (de helft van Nederland, 7 miljoen inwoners). Hier komen we per toeval in contact met een man die gevochten heeft voor het regeringsleger. Hij woont op dit moment in Houston en is op bezoek bij een jeugdvriend. Ze nodigen ons uit voor een diner en we horen deels zijn kant van het verhaal over de oorlog. Het voelt voor ons een beetje alsof we net Auschwitz hebben bezocht en nu met een nazie aan tafel zitten maar het intrigeert ons. Hij wil
er uiteindelijk niet al teveel over kwijt; hij heeft ook gevochten in de bergen rondom Perquin maar keurt de slachtingen onder burgers af. Tijdens de oorlog werd hij achtervolgt door detectives en is toen gevlucht naar de USA, waar hij al eerder getraind was. Zijn vriend stelt voor om ook het monument in Perquin te bezoeken maar dat durft hij niet, bang voor represailles. De verantwoordelijke voor de slachtingen zijn in ieder geval
nooit vervolgd en bekleden vaak nog functies binnen de politiek, politie of leger. Voor het eten bidden de twee vrienden voor een goede en veilige reis voor ons en denk ik terug aan een uitspraak van een lokale vrouw op een vraag van een journalist. Are American tourists welcome in your country? "They are more then welcome. The people are not responsible for the sins of their leaders. Where would our people be if that were the case?"
Na deze heftige ontmoetingen vertrekken we richting pacifische kust waar we op een eiland overnachten in een hangmat bij mensen thuis op het erf. We hoeven niet te betalen voor het slapen, alleen voor het eten. Daarna richting El Espino, een leuk dorpje aan zee waar we een paar nachten blijven om lekker
langs het strand te wandelen en te genieten. Het valt ons op dat er veel kust is weggeslagen en er overal funderingen uit het strand steken. Het blijkt dat er een paar maanden terug met een grote storm een groot aantal huizen en hotelletjes door de zee zijn verzwolgen. De huizen die nog staan zijn gebaricadeerd met zandzakken. Het is triest want de toeristen blijven ook weg. Maar Salvadorianen zijn sterk, ze krabbelen er wel weer bovenop, want van klagen hebben ze niet gehoord. (Klik hier voor de foto's van Honduras en El Salvador)

Nicaragua:
Ook hier heeft de burgeroorlog met steun van de Amerikanen diepe sporen achtergelaten, maar daar gaan we het even niet over hebben. Nicaragua was voor ons vooral een land van actie en avontuur. Net over de grens ontmoeten we Osman in de bus, een jongen die zich als gids aanbied voor een tour door de Somoto-canyon. We kunnen bij hem thuis blijven slapen als we willen. We maken dankbaar van zijn aanbod gebruik
maar voelen ons de volgende ochtend een beetje schuldig als we merken dat hij zijn bed aan ons heeft afgestaan en zelf op de grond heeft geslapen. Zijn vrouw is namelijk vorige maand bij hem weggegaan en heeft alle meubels meegenomen, op één bed na. Om 07:00 uur neemt hij ons eerst mee naar een koekjesbakkerij om te zien hoe deze traditioneel worden gebakken en daarna op naar de kloof. De kloof is pas in 2003 in kaart gebracht en daardoor lang verborgen gebleven voor toerisme. We krijgen een zwemvest aan en dalen de river af; deels lopend en deels "zwemmend". Het is er echt prachtig en de stroomversnellingen zijn best wel spannend. Onze gids is er echter opgegroeid en kent de rivier en de kloof op zijn duimpje. Halverwege de kloof moeten we weer eens het water uit en zegt hij dat deze waterval te gevaarlijk is en dat we moeten springen! Vijf meter boven de kolkende rivier nemen we nog maar eens diep adem en nemen met het hart in de keel een flinke sprong. We voelen ons koning en dobberen lekker verder tot het eindpunt.
De volgende plaats is Esteli. Deze plaats speelde een hoofdrol tijdens de oorlog in Nicaragua. We bezoeken het museum voor martelaren en helden dat is opgericht en wordt onderhouden door moeders van gevallen
rebellen. Naast het museum lopen we een cultureel centrum binnen en raken aan de praat met Julio Moreno, een kunstenaar die op eigen initiatief les geeft aan jongeren die zich verder willen ontwikkelen als kunstenaar. Ze maken, naast hun eigen kunst, vooral grote muurschilderingen in opdracht om geld te verdienen om materialen aan te schaffen. Julio heeft ook deelgenomen aan een uitwisselingsproject met Nederland en heeft in Nederland op 8 verschillende basisscholen met leerlingen muurschilderingen gemaakt, waaronder in Leiden en Delft (www.juliomoreno.weblog.nl).
Tijd voor ontspanning! Na vier weken cultuur, natuur en reizen door afgelegen gebieden gaan we even helemaal los in Leon. Het stikt hier van de backpackers en het is naast een mooie koloniale stad een echte feeststad. Hier ontmoeten we ook weer onze goede Kiwi vriend Dave waar we mee hebben gereisd door Guatemala en Belize. Vier dagen muziek, mojitos en bier en natuurlijk vulkaanboarden (de foto's en filmpjes zeggen denk ik voldoende). Na het feestgedruis ontnuchteren we in Granada en bezoeken we het sprookjesachtige, vulkanische eiland, Omotepe. Tijdens een mooie wandeling zien we groepen met howler-monkeys, mooie vogels en vlinders. Het is hier prachtig en vinden het jammer dat we niet langer kunnen
blijven maar we willen echt naar de Corn Islands en dus vertrekken we na twee nachten in het rustige Finca Magdalena om 07:00 uur richting Caraïbische kust. (Klik hier voor de foto's van Nicaragua)
We arriveren pas om 00:30 in Rama na bus,bus,boot,bus,taxi,bus en checken in bij een sober hotelletje zonder licht en stromend water. Om 06:30 zitten we alweer in een bootje om de rivier af te dalen naar Bluefields waar we om 08:30 aankomen en hopen op een aansluitende boot naar de Corn Islands. Helaas blijkt deze niet te komen vandaag, maar de volgende ochtend gaat er vrijwel zeker één om 08:30! De dag is nog lang en we vermaken ons in het "rauwe" stadje door ons dagboek bij te werken en te weddingcrashen.
De volgende ochtend staan we om 07:30 bij de haven maar het wordt ons al snel duidelijk dat het daar niet gaat lukken. Op advies van een aantal Nica's gaan we naar het eiland Bluff waar ze tussen 10:00 en 12:00 wel een boot verwachten richting Corn Islands. In Bluff zijn nog meer rugzakkers en lokalen aan het wachten en gespannen wacht iedereen of er een boot komt opdagen. De marine geeft uiteindelijk aan dat de boot niet is vertrokken vanaf de Corn Islands i.v.m. slecht weer en dat deze misschien morgen wel komt. En zo niet dan gaat er wel één over drie dagen.....enz. enz. Jullie begrijpen wel dat dit een dikke teleustelling voor ons was, temeer omdat het een kado van Bas en Anita was voor ons huwelijk. Omdat we gezien de tijd niet nog drie dagen kunnen wachten vertrekken we einde middag weer terug richting Rama waar we drie uurtjes slapen
om vanuit daar om 03:00 de bus te pakken naar Managua met als eindbestemming surf mekka San Juan del Sur. Het is niet de Corn Islands maar wel zon, zee en strand! Anita en Bas bedankt, we hebben superdagen gehad al was het op een andere plek :-)!! 
Beetje jammer alleen dat Bas in de woeste golven zijn trouwring is verloren!

Costa Rica:
Flinke wandelingen door de natuur met heel veel beestjes, een super canopy-tour, onze Kiwi vrienden opnieuw opgezocht en de Noor Ovyind ontmoet. Dat was Costa Rica in vijf dagen; te duur en te weinig tijd en heel amerikaans. (klik hier voor de foto's van Nicaragua en Costa Rica)

Panama:
Bocas de Torro; prachtige jungle/mangrove archipel in de Caraïbische zee.
We kwamen toevallig net de dag voor het onafhankelijkheidsfeest van 16 november aan en mochten daardoor getuigen zijn van een fantastisch straatfeest met een parade van ruim zeven uur. Het balkon van het hostel lag precies tegenover de tribune van de bobo's dus beter hadden we het niet kunnen treffen. De volgende dag dolfijnen gezien tijdens een snorkeltour en een genoten van hagelwitte stranden.
(klik hier voor de foto's van Costa Rica en Bocas del Toro)
Het binnenland van Panama hebben we in verband met tijd overgeslagen en we zijn op dit moment in
Panama-stad. Het oude gedeelte, Casco Viejo is heel sfeervol en doet een beetje denken aan Havana, Cuba. We blijven hier nog een paar dagen om o.a. de sluizen van het Panamakanaal te bezoeken en vertrekken dan naar de Caraïbische kust waar we twee nachten slapen in een eco-lodge (geen water en electriciteit,haha) en al ons eten mee moeten nemen. Het ligt in een natuurpark dus we hopen nog wat bijzondere dieren te zien. De 25ste november vertrekken we vervolgens met een 45ft. zeilboot genaamd de Tchau Tchau naar
Cartagena in Colombia. De tocht duurt 5 dagen en we bezoeken onderweg de San Blas Archipel waar we kennis maken met de Kuna-bevolking. Het is een autonome archipel van circa 400 eilandjes waar de Kuna indianen nog volgens oude traditie leven.
Het beloofd weer een groot avontuur te worden en hierover meer in het volgende verslag!
We hopen dat jullie alle informatie nog kunnen absorberen, want het is een hoop en zeker de foto's!
Iemand heeft ons al aangeraden om na terugkomst in Nederland vakantie te nemen om al onze eigen foto's te bekijken! HAHA
We horen graag weer jullie nieuwtjes en opmerkingen en zijn blij als jullie meegenieten van onze reis.
Liefs Bas en Kim